Een man met liefde en muziek, maar weinig anders
Toen musicus Clive Wearing in 1985 geveld werd door een herseninfectie, stal die zijn herinneringen. Het verhinderde hem ook nieuwe te maken.
Verse gebeurtenissen en ervaringen gaan in een oogwenk verloren. Herpes encephalitis had zijn hersenen geïnfecteerd en zijn geheugen vernietigd. Hij ziet en hoort alles glashelder. Toch is het vasthouden van de kostbare momenten als het vangen van rook in een fles – onmogelijk.
Het is het meest verwoestende geval van geheugenverlies dat ooit geregistreerd werd.
Zijn herinneringen duren slechts 7 tot 30 seconden voor ze verdwijnen. Hij heeft voortdurend het gevoel dat hij uit een coma ontwaakt en vraagt zich steeds weer af waarom hij nog niet naar een dokter is geweest.
Een voorbeeld uit zijn dagboek ziet er als volgt uit:
8:31 AM: Nu ben ik echt, helemaal wakker.
9:06 AM: Nu ben ik volmaakt, overweldigend wakker.
9:34 AM: Nu ben ik superlatief, echt wakker.
Hij streept herhaaldelijk eerdere aantekeningen door omdat hij zich niet herinnert ze geschreven te hebben.
Zijn vrouw, Deborah, beschrijft zijn toestand als een “nooit eindigende kwelling”.
“Het was alsof elk wakker moment het eerste was. Clive had voortdurend de indruk dat hij net uit bewusteloosheid was gekomen. Hij had geen enkel bewijs in zijn eigen geest dat hij ooit eerder wakker was geweest.”
In 1993 werd Clive overgebracht naar een klein landhuis voor geestelijk gehandicapten. De volgende 15 jaar zou zijn geheugen gebroken blijven, maar hij werd gezelliger en communicatiever.
Clive blijft een vreemde voor zichzelf, maar hij kan troost vinden in twee ankers, zijn vrouw, en zijn muziek. Op een of ander fundamenteel niveau blijft hij Deborah herkennen. Zijn liefde voor haar heeft de ziekte overleefd.
Deborah legde uit: “Clive was de hele tijd doodsbang. Maar ik was zijn leven, ik was zijn reddingslijn. Telkens als hij me zag, rende hij naar me toe, viel op me, snikkend, zich vastklampend.”
De amnesie kon zijn emotionele geheugen of zijn liefde voor muziek niet doven.
Clive kan nog steeds ingewikkelde muziekstukken op de piano spelen, zingen en een koor dirigeren. Net als autorijden maakt muziek spelen gebruik van een soort geheugen dat procedureel geheugen heet en dat niet door zijn amnesie werd aangetast. Clive heeft geen bewuste kennis nodig van wat hierna komt of wat eerder is gegaan om muziek te spelen.
Het momentum van de muziek stelt Clive in staat de melodie instinctief te volgen zonder bewust na te denken. En door het momentum van de melodie wordt zijn huidige moment gevuld met vreugde. Door zich te verliezen in de muziek en door de eeuwige liefde voor zijn vrouw, wordt Clive weer heel.